1. Почему название деревни именно такое - Велемичи?
Существует несколько гипотез о происхождении названия деревни. Согласна первой легенде земля принадлежала еврею Велему, потому в его честь и назвали деревню.
Легенда вторая: Давид - Городокский князь часто слышал мычанне коров за болотом к югу от Давид- Городка. Начали говорить: “Вельмі мыча”, а на жителей местности говорили: “Ад туль, дзе вельмі мыча”. С течением времени это высказывание перешло в название деревни - Велемичи.
Третья легенда связана с сезонными явлениями природы. Деревня находились в пойме рек Горыни и Львы, деревню не редко заливало талой водой. Наводнение могло длиться целое лето, а осенью- новый подъём воды. Коровам не было где пастись, все было затоплено. Животные сильно мычали. Все говорили: “Сяло, якое вельмі мочыць”. Это более-менее официальные версии происхождения названия деревни.
В Интернете есть еще и такая: «Во всех мифологических историях оружие связана с воином и часто имеет сверхъестественную силу. Меч в этом плане занимает особенное место как один из наиболее чтимых образов. Меч выступает в беларуских предоставлениях о основании некоторых деревень, например Велемичи, Холмеч. Возможно, что вторая часть этих названий основания по принципу “народной этимологии”. Например, в легенде о происхождении названия Холмеч действительно выступает и холм над рекой Днепр. Но сам мотив, безусловно, является древним. Меч выступает в обоих легендах в очень похожих ситуациях: какой-то воин вонзает меч в землю, что символизирует его владение этой землею. Таким образом, меч оказывается связанным с землей и может отображать права на неё. Интересно, что обе легенды сосредотачивают внимание на том, что и теперь существуют основанные тогда поселения. Корни этого мифологического мотива могут быть генетическо связанные со скифской и германской религиозной традициями».
Следующая информация была обработана Александрой Гуща. В окресностях Велемич есть много полеей и урочищ с интересными названиями. Многие поля пошли от названий хуторов и местности.
Волотово - название пошло от могучих дубов- великанов;
Гачышча - пошло от слова гаціць лазу. Когда-то там была болотистая, непроходимая местность;
Глінішчы - вязкая, непроходимая местность ( земля- как глина);
Дубровы- поле, которое находиться далеко от деревни, но поблизости леса;
Зазер’е – луг, где пасут животных;
Конанава - хутор, на котором жили Конаны;
Лібетаўка - русло старой реки. Само поле называется Залібетаўе;
Лыса гора - сосняк. Раньше на этом месте был песок. Потом люди посадили сосны и ёлки;
Люботынь- от живописных пейзажей. “Любо жить”;
Паповэ- много земли принадлежало церковному служителю - батюшке;
Рогі - поле, которое находиться в закруглении деревни;
Рэпынь- на этом поле раньше садили только репу;
Талакенца- на земле работали толокой.
Конечно, это только часть названий, потому что не все толкования дошли до наших дней. Материал взят из воспоминаний Гуща Павлины Даниловны.
З успамінаў Ніканчука Івана Міхайлавіча, жыхара в. Велямічы, 1940 года нараджэння
|
ЛЕГЕНДА У кожнай сям і ёсць свой легендарны продак, аб якім расказваюць нашы бабулі і дзядулі сваім нашчадкам. З гэтым чалавекам звязана цікавая гісторыя, якая <<перавярнула>> унутраны мір і дабрабыт сям і . Яго успамінаюць, калі збіраюцца на хрысціны, вяселле, помінкі. Яго лёс- гэта стужка, якая дазваляе звязаць мінулае роду, сучаснасць і будучае. Чаму ўнук такі гарэза і непаседа, або наадварот, такі рахманы і ветлівы- удауся ў … і называюць імя гэтага прашчура. Ёсць і ў нашай сямейнай скарбонцы такі продак. Лёс яго не шкадаваў. За сваё жыццё дзе ён толькі не быў, якіх прыгод і злашчасцяў не пабачыў. Пасля яго смерці засталіся загадкі, якія не вырашаны і да гэтага часу. У часы царскага кіраванны, за лесам, што знаходзіцца цяпер ля вёскі Велямічы,наглядаў ляснік, яго звалі Прудзіла. І вось аднойчы, мой прапрадзед Шабунька Дзям ян пагнаў пасці кароў у гэты лес. На ўрочышчы <<Галава >> ляснік і спаймаў іх, перадаў справу ў суд, які на той час знаходзіуся ў Мазыры. Прысудзілі ім тады вялікі штраф выплаціць. І вось яны ехалі назад і падарозе трапілі ў карчму, дзе яны спадкаліся з гэтым лесніком, выпілі і паехалі ўсе разам. Па дарозе ў іх узнялася спрэчка і бойка, і той, другі, які так сама быў прысуджаны, у яго была мянушка << Катай>> ударыў бутэлькай па галаве гэтага лесніка і той сканаў. Перанужаныя яны выкінулі яго ў лесе. Праз нейкі час гэтага лесніка пачалі шукаць, і заехалі ў тую самую карчму і высветлілі, што той ляснік садзіуся з імі разам у воз. Адшукалі тады нашых вяскоўцаў і асудзілі іх на катаргу на Курыльскія а-вы, на 25 гадоў. У Дзям яна ад першай жонкі быў сын Сямён, які пасля таго, як бацьку забралі у турму стаў гаспадарыць на ўсёй зямлі. А калі Дзям ян прыехау, то прывёз золата, розных тканін. У ссылцы ён працавау на залатых прыісках. Сын Сямён не даў яму зямлі. Сплёўшы лапці ён пайшоў пешшу ў Варшаву, да Ю. Пілсуцкага, з якім ён адбываў пакаранне. Той даў яму выпіску на зямлю, пасадзіў на паравоз, які ішоў да Лахвы (Лунінецкі р-н). Прыехаў у вёску і праз 3 дні памёр. А золата, і зараз ніхто не ведае дзе яно. Гавораць, што ён яго недзе закапаў. Ці праўда гэта, а можа і выдумка, што сядзеў продак з Пілсуцкім, але ж мы ўспамінаем пра яго жыццё. Самыя нецярплівыя хочуць знайсці тое золата, а працалюбівыя-зарабіць. Успамін запісаў Слуцкі Аляксандр Міхайлавіч З успамінаў Ніканчука Івана Міхайлавіча, жыхара вёскі Велямічы 1940 года нараджэння легенда У рода маёй маці прозвішча Ніканчук, але раней у іх было прозвішча Бабровіч. Такое ж самае прозвішча меў і мясцовы шляхціц Ждан Бабровіч. Ён плаціў вялікія грошы, за тое, каб іншыя адмаўляліся ад свайго прозвішча і бралі іншае. Успемін запісаў Слуцкі Аляксандр Міхайлавіч |
